مرگ من

مرگ من روزی فرا خواهد رسید
در بهاری روشن از امواج نور

***
در زمستانی غبار آلود و دور
یا خزانی خالی از فریاد و شور

***
مرگ من روزی فرا خواهد رسید
روزی از این تلخ و شیرین روزها

***
روز پوچی همچو روزان دگر
سایه ای ز امروزها،دیروزها

***
دیدگانم همچو دالانهای تار
گونه هایم همچو مرمر های سرد

***
ناگهان خوابی مرا خواهد ربود
من تهی خواهم شد از فریاد درد

***
می خزند آرام روی دفترم
دستهایم فارغ از افسون شعر

***
یاد می آرم که در دستان من
روزگاری شعله میزد خون شعر

***
خاک می خواند مرا هر دم به خویش
می رسند از ره که در خاکم نهند

***
آه شاید عاشقانم نیمه شب
گل به روی گور غمناکم نهند

***
بعد من ناگه به یک سو می روند
پرده های تیره دنیای من

***
چشمهای ناشناسی می خزند
روی کاغذها و دفترهای من

***
در اتاق کوچکم پا می نهد
بعد من با یاد من بیگانه ای

***
در بر آینه می ماند به جای
تار مویی نقش دستی شانه ای

***
می رهم از خویش و میمانم ز خویش
هرچه بر جا مانده ویران می شود

***
روح من چون بادبان قایقی
در افقها دور و پنهان می شود

***
می شتابد از پی هم بی شکیب
روز ها و هفته ها و ماه ها

***
چشم تو در انتظار نامه ای
خیره می ماند به چشم راه ها

***
لیک دیگر پیکر سرد مرا
می فشارد خاک دامنگیر خاک

***
بی تو دور از ضربه های قلب تو
قلب من می پوسد آنجا زیر خاک

***
بعد ها نام مرا باران و باد
نرم میشویند از رخسار سنگ

***
گور من گمنام می ماند به راه
فارغ از افسانه های نام و ننگ

***

 

ریل

تو آنسوی ریل ... من این سو

هر بار که دستم را بسویت دراز کردم

قطاری از میان ما رد شد !